Hoe geweldig dat Willem bij een Christelijke Capoeira-groep zit!
Niet alleen sporten, maar ook samen bidden!
Sinds kort gaan we in de sloppenwijk Oitão Preto langs een crèche
(die op dit moment gerestaureerd wordt) om daar met de medewerkers te praten,
te bidden en hen een hart onder de riem te steken.
Het is zo belangrijk werk wat zij doen, de kleinsten opvangen en hen veiligheid geven
op een plek waar zoveel onveiligheid is.
Links op de foto de twee kokkinnen van de chrèche, ik en Michiel
(onze Nederlandse mede-zendeling die,
samen met zijn vrouw, ook bij Iris Fortaleza werkt)
Voor het eerst een onthullings-feestje gehad.
In Nederland begint dit ook wel steeds meer te komen,
maar hier is het al een heel gebruikelijk feest.
Naast mij zijn er nog twee andere zendelinge van Iris Fortaleza zwanger!
Het is erg leuk om steeds nieuwe dieren te zien, al zijn we ons erg bewust van het voorzichtig zijn. De rups (rechts onder) zorgt bijv. voor brandblaren – gelukkig hadden we deze in alle wijsheid ook niet aangeraakt. 
Weer prachtig nieuws. Ons interview is gepubliceerd in het blad ‘Mijn Geheim’!
Het is geweldig hoe groot ze aandacht geven aan ons verhaal, onze roeping.
Dankzij het mooie interview en de mooie foto’s van
Alice ten Napel en Claudia Kamergorodski’s.
Willem heeft zijn Monitor corda (koord/touw) bij Capoeira behaald!
Hij mag nu officieel lesgeven.
Wat ben ik trots op mijn geweldige man!
Nu kunnen we langzaamaan gaan kijken waar en wanneer hij een eigen groep kan gaan beginnen onder de kinderen uit de sloppenwijken. Zo gaaf!
Wat geweldig… we hebben een huis gevonden in Fortaleza!!
Wat een zegen is deze plek!
En na een geweldige tijd in Nederland
gaan wij weer op weg naar Brazilië
en begint ons nieuwe avontuur in Fortaleza!
Onze laatste presentatie was bij de EGS kerk (Evangelie gemeente Soest).
We hebben daar een presentatie en workshop gegeven aan de kinderen.
Wat was het geweldig leuk om de kinderen te vertellen over een andere wereld,
over een wereld waarin drugs de overhand heeft
en waar je met z’n 8-en in twee kleine kamertjes leeft
en om samen na te denken over hoe mensen vanuit Nederland kunnen helpen.
En daarna… een capoeira- workshop waar alle kinderen super leuk meededen!
Één van de geweldigste dingen van onze tijd in Nederland is
dat we onze ouders/opa’s & oma’s weer konden zien,
konden knuffelen en samen leuke dingen konden doen!
Niet alleen voor ons is dit een werkvakantie. Naast het vakantie vieren moeten de meisjes goed bijblijven met school, dus nu maar thuisscholing.
Dit is waar ik zo naar uitkeek!
Heerlijk wandelen in de Nederlandse natuur.
Wat een geweldige kans om zo vaak te kunnen vertellen over ons werk en mensen te laten zien wat er zich in Brazilië afspeelt en wat wij daar doen.
In Nederland zijn betekend natuurlijk ook: pannenkoekenrestaurant!
Onze aankomst
in Nederland
waar we
geweldig
ontvangen
werden door
familie en
vrienden.
Na 2,5 jaar te hebben gewerkt in Casa Esperança, en deze jongens te hebben zien groeien, breekt er voor ons een andere tijd aan. Eerst een tijd naar Nederland en dan verhuizen naar Fortaleza (een stad die nog wat noordelijker ligt dan Recife).
Hoe geweldig nieuwe uitdagingen ook zijn, afscheid van deze jongens doet toch ook pijn!
Onze meiden hadden stoepkrijt gekregen vanuit Nederland en niet alleen onze meiden hebben er plezier van gehad. De jongens van het jongenstehuis zijn een hele tijd bezig geweest met het maken van kunstwerken. Erg mooi als ze allemaal zo gezellig bezig zijn.
Wat wonen er toch een prachtige vlinders in dit land!
Wat hoort bij Brazilië…? Capoeira!!
Willem heeft jaren lang Capoeira gedaan in Nederland, nu kan hij deze sport in Brazilië doen en ook onze oudste doet nu Capoeira.
Afgelopen weekend had ze haar eerste batizado ( = doop) en ontving ze haar eerste corda ( = touw).
Wat deed ze het goed! 
Bij een batizado kan je je eerste corda of een vervolg corda ontvangen – de kleuren van je corda laten zien hoe goed je bent in de sport.
Twee van de jongens van CE deden niet zo aardig tegen één van mijn meisjes, dus ik ging even naar ze toe om met hen te praten. Ze luisterden rustig en snapte wat ik zei en omdat het ook goed is om soms gewoon even bij ze te zitten, bleef ik voor de gezelligheid nog even (Willem was thuis met de meiden). En… terwijl ik daar met ze zat werd ik mooi versierd 😊.
Zulke momenten zijn juist ook erg mooi/goed!
Oh oh, het aapje wordt wat brutaal.
Hij kwam bijna bij ons binnen 
Aan de kant van onze varanda (de achterkant van Casa Esperança) is een groot stuk grond waar struiken en veel groen groeit. Op zich ziet dat er leuk uit, maar doordat het zo verwilderd komen er slangen wonen die nu ook al in ons huis komen.
Het is dus zeker tijd om het verwilderde stuk kort te wieken, dus is Willem steeds met één van de jongens van Casa Esperança aan het werk – zelfs in de stromende regen.
Het leven voor onze twee oudste meisjes houdt ook in ´naar school gaan´.
Beide (5 jaar en 3 jaar) krijgen dagelijks huiswerk mee en onze oudste moet met regelmaat het huiswerk van het schoolbord overschrijven.
In Nederland schrijven kinderen nog niet met 5 jaar, maar hier leren ze eerst naschrijven en daarna leren ze lezen.
Ons oudste meisje kon dus nog niet vast schrijven waardoor wij haar huiswerk vaak niet goed konden lezen.
Dus… mama heeft veel met haar geoefend en wat heeft ze het in deze 3 maanden goed geleerd!
Wat een prachtige dieren hebben wij hier toch om ons heen!
(al zijn we wat minder blij met de bijtende mieren en de vele muggen)
Gisteren gingen onze oudste twee
voor het eerst naar school.
Wat een nieuw avontuur!
Vol goede moet gingen ze op pad
om te leren en nieuwe vriendjes te maken.
Willem en Athalia hebben rondom Casa Esperança (het jongenshuis) gewerkt.
Zo heerlijk om je werk samen met je kinderen te kunnen doen!
Willem heeft veel planten weggehakt (ze begonnen over het dak te groeien)
en Athalia ging vuilnis opruimen.
Op pad met de jongens en ons gezin.
Het is mooi om te zien dat de levens van de jongens al wat meer beginnen integreren met ons gezin. De taal is zeker nog een enorme barrière, maar hier werken we hard aan.
Kerst
Waar was de sneeuw?
Waar was de kou?
Waar was het gure weer?
Bij ons was Kerst zonovergoten!
´s Ochtends zijn we naar het strand geweest en ’s middags heb ik fijn een mooi kerstverhaal vertelt over hoe Jezus bij Vadertje Panov op bezoek kwam. Héél anders dan onze Kerstdagen in Nederland waren, maar toch een mooie tijd.
Want… in welke (weers)omstandigheid ook…
overal kunnen we tijdens Kerst eraan denken
dat God de Vredevorst zond, Jezus, onze Verlosser!
Tjonge, wat is het leven hier toch anders.
Hier geen eekhoorntjes in de boom, maar… een slang die in de pomp van het zwembad van de basis was gekropen om daar te slapen en er hierdoor voor heeft gezorgd dat de pomp doorgebrand is (en… zijn eigen dood hiermee heeft veroorzaakt).
Over twee weken zullen wij gaan verhuizen.
Wij zullen gaan wonen bij het jongenshuis Casa Esperança.
Ons persoonlijke leven en ons werk zullen samen oplopen.
Hoe bijzonder dat wij een voorbeeldgezin mogen zijn
voor de jongens die hier opgevangen worden!
Wij dragen nu al zorg voor een Braziliaans meisje…
Moriela Marilde Seinen, ons Nederlands Braziliaanse meisje.
Geboren op 17 juni 2017 in Camaragibe, Brazilië.
Na maanden van zwanger zijn,
waren onze twee oudste dochters erg blij
dat hun zusje eindelijk geboren is.
Eerste keer werken onder de straatkinderen.
.
.
JOCUM (Jeugd met een Opdracht) Recife
Onze werkplek
Het blauw-witte gebouw is het flatgebouw met apparementen voor stafleden.
Het gele gebouw is Casa Esperança,
het tehuis voor straatjongens die de straat willen verlaten.
Het witte gebouw is de basisschool die Jocum i.s.m. één van de locale kerken heeft
(ook wordt hier project Amar gehouden –
– een project om tienermeiden en vrouwen toe te rusten).
Het witte kleine gebouwtje is de kapel van de basis.
stichtingtriomfator.com 