Schotwond in een andere wereld

Vandaag ging ik (Yvette) voor het eerst mee met de huisbezoeken in de sloppenwijken.
De vorige keren dat ik in de sloppenwijk was, was het erg rustig. Vandaag daarentegen waren er veel mensen buiten en druk in de weer.

Wanneer je binnenkomt bij de sloppenwijk kom je echt in een andere wereld. Aan het uiterlijk van veel mensen zie je de armoede en de verslaving. Velen hebben vieze en /of weinig kleren aan en veel vrouwen lopen in veel te korte topjes of slaan hun shirts naar boven zodat hun buik ontbloot is. Ik weet niet of ze dit doen vanwege de hitte in Brazilië of omdat ze vinden dat ze er zo meer sexy uitzien. Maar het ziet er allemaal erg armoedig uit.

Terwijl ik samen met Ismilinda, één van de andere zendelingen, op weg ga om een jonge vrouw te zoeken die zij al jaren kent, komen we een man tegen met wie het niet goed gaat. Er staan al twee anderen van onze groep bij, maar zij vragen ons om even te kijken naar deze man zijn rug.
Hij vertelt dat hij een schotwond heeft en als we naar zijn rug kijken zien we een grote donkere wond. Bij de rand van zijn wond zie je dat het begint te ontsteken en er omheen heeft hij allemaal uitslag. We zien dat dit niet iets is wat wij kunnen schoonmaken en dat hij naar het ziekenhuis moet. De twee andere zendelingen die al met deze man aan het praten waren gaan nu niet verder met hun huisbezoeken, maar nemen hem mee naar het ziekenhuis.
Er was mij al vertelt dat we steeds met een planning op pad gaan, maar dat de planning vaak moet worden aangepast. Hier moet je flexibel zijn, kijken naar wat je kan doen voor de mensen en je niet vasthouden aan een planning op papier.

Ismilinda en ik lopen weer verder en na een paar straatjes komen we Cindy[1] tegen, de jonge vrouw naar wie we op zoek waren.
Terwijl we haar begroeten is ze nog druk aan het over en weer roepen met een jochie van een jaar op 10. ‘Echt, bij die steen’, roept de jongen. Als Cindy het nog steeds niet kan vinden komt hij naar haar toe en zegt: ‘Nee, er onder.’ Hij tilt de steen op en jawel, Cindy vind hetgeen ze zocht, een zakje met witte poeder om te verkopen; crack. Ik ben enigszins verbaasd dat ze het zo open en bloot laat zien, en dat het de normaalste zaak van de wereld lijkt te zijn om hiermee in je handen te staan terwijl er twee zendelingen met je komen praten.

Cindy vindt het fijn om Ismilinda weer te zien en ze praten over haar zoontje, mensen die ze gezamenlijk kennen en beginnen dan te praten over God en de liefde die hij voor haar, Cindy, heeft. Vlak bij ons staat een vrouw die meeluistert en op het moment dat zij geroepen wordt om weer crack te verkopen zegt ze tegen ons dat ze dit werk eigenlijk niet wilt doen.
We merken dat zij ook graag met ons wil praten en met z’n viertjes gaan we op een muurtje zitten waar wat wind waait (want ja, we zijn in Brazilië, dus een beetje verkoeling van de wind is altijd welkom).
Het is mooi om te merken dat deze vrouwen graag over God horen en gebed willen, maar wat me ook erg op valt is dat het verkopen van crack een goed lopende business is. Ze worden steeds weggeroepen voor de verkoop. De ene keer pakken ze een zakje onder een steen vandaan en de andere keer weer uit een scheur in een muur. Ik merk dat er enorm veel kleine verstopplekken zijn, maar dat drugs hier zo normaal is dat er voor de rest helemaal niet stiekem over gedaan wordt.
We praten over de verkoop van drugs en hoe dat je vrede weg rooft. Ook praten we over dat God veel meer wil geven dan wat het leven hen nu bied. Pas als Tess[2], de andere vrouw met wie we aan het praten zijn, begint te huilen wordt de verkoop van de drugs even gestaakt. Als er een man aan komt lopen wuift ze hem wat ongeduldig weg en geeft een ander persoon door naar wie hij toe kan gaan.

Ik weet nog niet precies hoe het allemaal werkt in de sloppenwijken, maar wat me hier wel opvalt is dat niet iedereen voor zich werkt, maar dat er hier echt een gemeenschap heerst van mensen die op elkaar letten.

Als we, na samen te hebben gebeden, weer weg gaan, lopen we weer door allemaal kleine straatjes. Ik zie een vrouw vrolijk en luidruchtig aan komen lopen. Ze loopt wat mank en opeens zie ik dat er bloed over haar hele been is. Ze lijkt vervelend te zijn gevallen en zich flink te hebben geschaafd. Dit is niet zo vreemd als je kijkt naar hoe slecht de trappen en de straatjes zijn. Niemand kijkt ook gek op van haar verwondingen,  het lijkt mij dus dat de mensen zich hier met regelmaat bezeren.

Als ik weer thuis ben en mijn oudste dochter op bed leg voel ik mij een beetje verdrietig. Wat hebben wij het toch mooi en makkelijk. Een heel huis voor 5 mensen i.p.v. 2 kleine kamertjes met z’n 8-en zoals sommigen daar in de sloppenwijken hebben. Geen echte zorgen over of we genoeg te eten hebben, over gepakt worden door de politie vanwege illegale praktijken of over dagelijks geweld op straat of bij je zelf thuis. Wij hebben een thuis waar ik in vrede mijn meisjes op bed kan leggen en mij niet af hoef te vragen of ze wel veilig zijn.

Wat een andere wereld, maar zo dichtbij.

Mijn gedachten blijven wat hangen bij deze vrouwen. Ik ben blij dat we wekelijks een aantal keer daar in de sloppenwijk zijn. Maar… hoe ík ze het beste kan helpen weet ik nog niet. Ja, veel luisteren en ze vertellen over Gods enorme liefde, een liefde die niet verbonden is aan hoe goed en puur je leeft, maar die onvoorwaardelijk is. En wat ik nog meer kan doen… dat zal nog wel duidelijk worden.

[1] Cindy is niet haar echte naam, vanwege privacy is haar naam hier veranderd.
[2] Tess is niet haar echte naam, vanwege privacy is haar naam hier veranderd.