Fortaleza, het nieuwe avontuur

Na twee jaar in het jongens tehuis gewerkt te hebben en vele malen de straten te hebben bezocht voor de kinderen daar, bezoeken we eindelijk Fortaleza, de stad waar 14 jaar geleden mijn roeping voor Brazilië begon.
We zoeken een terrein voorzien van een aantal gebouwen om te wonen en een jongenstehuis te beginnen. Een plek waar gebroken jongeren weer kind mogen zijn en waar ze  leren te werken met planten en dieren, leren koken, en waar ze andere vaardigheden leren als voorbereiding voor hun toekomst.

In tegenstelling tot 14 jaar geleden verblijven de kinderen nu niet meer in het riool. Nee, het is veranderd. Onder de presidenten Lula da Silva en zijn opvolgster Dilma Roussef hebben de criminelen bendes meer voet aan grond gekregen in deze stad en zijn de kinderen opgenomen in het criminele circuit. Het zijn drugsrunners geworden die de drugs vervoeren en verkopen. Sommige van hen zijn ook opgeleid om in opdracht mensen te liquideren.
De kinderen die werken voor de bende zijn vaak kinderen van bendeleden en drugsdealers. De reden dat kinderen worden gebruikt door de bende komt doordat kinderen niet naar de  gevangenis mogen, na twee dagen in een politiecel moet ze weer worden vrijgelaten. Hierdoor zijn er geen verdere consequenties voor de kinderen en de bende.

Onze plannen zijn veranderd. In plaats van de kinderen van de straten te halen is de missie nu om ze uit het criminele circuit te halen. Er is hier een andere strategie voor vereist; waakzaamheid, bedachtzaamheid en voorzichtigheid komen nu in het spel.
Maar hoe?!

 

We hebben de favelas (sloppenwijken) bezocht met een missionarissen organisatie genaamd Iris Fortaleza. Zij werken al lange tijd in de favelas en hebben de nodige ervaring opgedaan. Wij moeten o.a. van hen leren. 

Praktijkschool
Ze nemen ons mee naar een favela waar zij een huis van gebed hebben.
Het is nog ochtend en veel mensen slapen de roes van de afgelopen nacht uit. De enkelen daar die wakker zijn lopen zoekend rond, veelal met een fles cachaça (suikerriet rum) om uit te vogelen hoe ze hun volgende portie drugs kunnen scoren. Er is vermoeidheid en wanhoop in een smerige buurt met huisjes die hun naam niet verdienen.

Midden in de sloppenwijk huurt Iris Fortaleza het huis van de voorafgaande drugsbaas.
Ze praten met de buurtbewoners en drugsverslaafden buiten en helpen waar ze kunnen. Van tijd tot tijd komt er een bendelid dat zijn criminele leven moe is en met God een leven met een schone lei wilt beginnen.
De missionarissen hebben een goede verstandhouding met de bende en zodra een bendelid zijn oude leven in oprechtheid achter zich wilt laten om Jezus te volgen respecteert de bende de keuze en mag het plaatsvinden. Zodra blijkt dat het bendelid terug valt in zijn oude gedrag dan volgt simpelweg de dood. De bende is absoluut in zijn codes.

Naast het huis van gebed is een huis dat door de bende gebruikt wordt om af te rekenen met schuldenaren en vijanden. Elke week vindt iemand de dood in dat huis.
De buurt heeft zijn eigen wetten en hierin richten zij zich tot de bendeleider wanneer er onrecht heeft plaatsgevonden. In de buurt is niet de politie maar de bendecommandant de aangewezen autoriteit.
Vanwege de vele criminele activiteiten vindt er van tijd tot tijd een inval van de politie plaats die dan met masker op door de buurt trekt (om niet herkend te kunnen worden). De politie spoort gezochte bendeleden op in de huizen en schuwen geen geweld. Er zal desnoods ter plekke vergelding plaatsvinden. De politie kent echter het huis van gebed en respecteert de aanwezigheid van de missionarissen. Dit huis wordt dan dus ook altijd met rust gelaten en hier vindt nooit een inval plaats.

Het gebedshuis bevindt zich in een vreemd stuk land.
Het is de hel van de straat.
En toch vindt er hoop plaats.

Wanneer wij in de favela een klein huis bezoeken met een oma en
meer dan zeven kinderen (hun moeder is een prostituee), rent een van de kinderen mij om de hals. Ik ben een van die blanke missionarissen die daar komt om goede dingen te doen. Er is onmiddellijke blijheid en een blind vertrouwen. Iets kostbaars dat in elk opzicht zo zorgvuldig mogelijk verzorgd en geëerd moet worden. We stellen vragen en mogen bidden voor het gezin en het huis.

Wanneer de kinderen willen en de bende en ouders het toestaan mag een kind naar een kindertehuis.
De kindertehuizen van de overheid zijn echter vaak geen verbetering en zijn eveneens een wanhopige plek. Er vindt vaak misbruik en geweld plaats en veel kinderen gaan terug naar de straten.
Dit is waar wij een verschil willen en moeten gaan maken.
Wij zullen op meerdere fronten moeten gaan werken met de juiste strategieën, een goede plek vinden, weg van de slechte buurten, samenwerken met de community waar de kinderen vandaan komen en de juiste afspraken maken met de lokale regering. Dit zal een zwaar werk worden waar veel geduld voor nodig is. Gelukkig willen wij hier de komende 20 tot 25 jaar blijven om dit te realiseren.
In de Bijbel wordt dit het goede gevecht genoemd.
2 Timotheüs 4:7 zegt:

Ik heb de goede strijd gestreden,
ik heb de loop geëindigd,
ik heb het geloof behouden.

Wij geloven in de liefde van God voor deze kinderen en in hún toekomst.
Wij zullen wellicht gehavend, maar nooit bedrogen uitkomen. Wacht maar af.