Samen naar Jiujitsu les

Februari 2018
Inmiddels ben ik al meer dan 11 maanden werkzaam in het tehuis voor jongens.
Yvette en ik en onze dochters zijn een soort surrogaat gezin voor de jongens (we wonen ook in het tehuis – we hebben een tussendeur die ons huis met het jongenshuis verbind, maar ook een eigen ingang).

De jongens en ik zijn vanavond onderweg naar Jiujitsu les. Het is voor hun de eerste keer, voor mij trouwens ook. Ik loop met Levi, Kai, Jesaja, Gerard en Luuc op een grindpad naar een school waar Jiujitsu les wordt gegeven. De Leraar heeft mij reeds meerdere malen gevraagd langs te komen.

In de sport staan discipline en wederzijds respect als hoofdpijlers centraal. De jongens hebben allemaal een moeilijk en zwaar verleden en moeten nog heel wat inhalen als het op discipline en respect aankomt maar bovenal hebben de jongens aandacht, liefde, vriendschap en zorgzaamheid nodig.
Het is interessant om te zien hoe belangrijk structuur is en het aangeven van grenzen. De jongens vinden veiligheid en geborgenheid in de zekerheid van verwachting. Desondanks zit er strijd in elke dag dat ik voor ze mag zorgen.
Als we zijn aangekomen bij de Jiujitsu les kiezen drie van de vijf jongens en ik ervoor om met de les mee te doen en we hebben een hoop plezier in de training. Na het eerste uur beginnen we met grondgevechten. Dit bestaat uit worstelen op de grond waarin je de tegenstander in meerdere houtgrepen moet zien te krijgen en de overhand moet proberen te houden. Telkens gaat een van de jongens een grondgevecht aan terwijl de anderen aan de kant ons zitten aan te moedigen.
Ik ben blij dat ik ze vanavond hiermee naartoe heb genomen. Het is een aangename tijdsopvulling omdat de jongens nog niet zoveel te doen hebben. Gelukkig gaan ze binnenkort bijna allemaal naar school – voor het eerst. Ze zijn bijna allemaal analfabeet terwijl ze twaalf tot veertien jaar zijn.

Kai en Levi
Twee van de jongens, de broers Kai en Levi, leefden grotendeels op straat omdat er thuis nauwelijks voor ze gezorgd werd, er een tekort aan eten was en om het alcoholmisbruik van hun vader en daarmee een dagelijks pak slaag te ontvluchten. Van de ochtend tot laat in de avond bevonden zij zich op straat waar ze lijm snoven en waar ze menigmaal vochten (op hun gezichten zie je veel kleine littekens van deze aanvaringen).

We zorgen inmiddels al zeven maanden voor ze en in die tijd zijn ze met grote sprongen vooruit gegaan, maar we hebben nog een hele weg te gaan.
Niet lang geleden heeft de rechter besloten dat de twee broers nu volledig aan het tehuis zijn toegewezen. De reden daarvoor is triest. Om de maand stond een ontmoeting gepland tussen de jongens en hun ouders (gezinshereniging is een hoge prioriteit) en bij elke afspraak hadden Levi en Kai zich verheugd en zich netjes aangekleed. Er zat gel in hun haar en ze hadden een lach van oor tot oor omdat ze spoedig eindelijk waar papa en mama zouden ontmoeten. Je moet begrijpen dat de loyaliteit van een kind naar zijn ouder vaak geen einde kent. Maar bij elk van deze afspraken kwamen moeder noch vader opdagen en bleven de jongens met ogen vol vraagtekens wachten. De ouders hebben hierdoor hun voogdijschap verspeeld.
Er zit veel woede in de jongens door hun verleden en deze afwijzing van hun ouders. Ze hebben een interne tweestrijd die ze moeten overkomen, maar ze zijn nog te jong om deze overwinning binnen te halen door zelfinzicht, vergeving en berusting en dat zal nog een hele tijd duren.
Ik mag derhalve mij over ze ontfermen en hierin ook hun woede incasseren. Het komt niet weinig voor dat ik aan het einde van de dag zelf een tijd nodig heb om te beginnen met bijkomen.
We voetballen heel wat af en gaan met regelmaat zwemmen. Soms komen ze bij ons thuis om samen een film te kijken met nootjes en frisdrank.
Ik reken me rijk met de eer die mij toekomt om er voor hen te mogen zijn.

De avond is voorbij en de jongens en ik vertrekken weer naar huis. Zij hebben een gave avond gehad, ik heb mijn ribben gekneusd tijdens één van de gevechten, maar het was het waard. We hadden plezier.
Eenmaal thuis gekomen mogen ze van mij nog wat fruit eten en maken ze zich klaar voor bed. Stuk voor stuk ga ik langs de jongens en stop ik ze in en bid ik met ze voor een goede nachtrust. Er zit weer een dag op en voldaan maar gehavend ga ik nog even op de bank zitten om de dag nogmaals in gedachten aan mij voorbij te laten gaan. Tijd om te gaan slapen want morgen mag ik weer voor de jongens zorgen.